Poznati Srbi svoje poreklo nisu uvek lako odavali, a razlozi tome su brojni. Mnoga zvučna imena zapravo su nastala kao potpuno druga.

Istorija nam je, slobodno možemo reći, veća i od naše zemlje. Razlog leži u činjenici da su se na prostoru Srbije odvili značajni događaji u istoriji iz kojih su proistekla mnoga velika imena kojima se i danas ponosimo. Ipak, tu su i ona manje poznata širim narodnim masama, a koja su itekako važna za druge zemlje, dok su za nas vezana ni manje ni više do – poreklom.

Jedan od njih je i Mehmed paša Sokolović, poznati vezir u Otomanskom carstvu. Rođen kao Bajica Nenadić u malom selu Sokolovići u blizini mesta Rudo, još kao dete odveden je u Istanbul tokom danka u krvi od strane janjičara. Svoju karijeru započeo je kao zapovednik carske garde, da bi vremenom dospeo do pozicije Velikog vezira. Tokom njegovog života u Otomanskom carstvu smenila su se tri vladara: Sulejman, Selim II i Murat III. Stranice naše istorije ispisao je kao vojskovođa koji je učestvovao u osvajanju Beograda, nakon čega dolazi dolazi u prvi plan i njegova karijera kreće samo uzlaznom putanjom. U braku sa ćerkom Selima II, Esmahanom, dobio je sina Ibrahima. Dolaskom na presto Murata, Selimovog sina koji nije imao poverenjau Sokolovića, njegova popularnost počinje lagano da opada. Ipak, ni to ga nije sprečilo da do kraja svog života nosi titulu Velikog vezira. Život je izgubio u atentatu, a sahranjen je pored Ejup džamije u Istanbulu.

U narodu je ostao upamćen kao zadužbinar koji je iza sebe ostavio veliki broj džamije, crkava i mostova, Najpoznatiji je most u Višegradu, a pored njega je podigao i još tri mosta od kojih su dva u Bosni i Hercegovini, a jedan u susednoj Crnoj Gori.

Rođen kao Aleksandar Petrović, Šandor Petefi bio je poznati mađarski pesnik koji je pisanjem počeo da se bavi još dok je bio gimnazijalac i već tada objavljuje svoje prve pesme. Kao veliki mađarski nacionalista, zalagao se za otcepljenje od Habzburške monarhije. Propagirajući samostalnost, pridružuje se mađarskoj vojsci kao revolucionar. Na teritoriji današnje Rumunije u mestu Šegešvaru gubi život u svojoj dvadeset i šestoj godini.

Njegovo ime danas nose noge kulturne i obrazovne ustanove u Mađarskoj, a i most u Budimpešti nazvan je upravo po njemu. Dela koja je ostavio za sobom umnogome su uticala na stvaranje pesnika među kojima su Jovan Jovanović Zmaj i Đura Jakšić.

anoš Hunjadi bio je namesnik Kraljevine Mađarskre, a našem narodu ostao je upamćen kao Sibinjanin Janko. Osim titule namesnika, bio je i župan, ban, vojvoda Erdeljen i kapetan Beograda. Njegova žena, Eržebet Silađi, bila je poznata pod imenom Margareta Svilojević, poreklom iz plemićke porodice. Iako se trudio da postane mađarski kralj, to je pošlo za rukom njegovom sinu, Matiji Korvinu.

Kao vojskovođa, uvek je bio na strani hrišćana. Njegovo ime je, samim tim, bitno ne samo za Mađarsku, već i za celo podneblje, a posebno za Rumuniju i našu zemlju. Sa starijim sinom Laslom učestvovao je u bici za odbranu Beograda, kada je oboleo od kuge. Preminuo je u Zemunu, 11. avgusta, na teritoriji tadašnje Kraljevine Ugarske. U literaturi je poznat kao Jovan Hunjadi, a u srpskim narodnim pesmama kao Sibinjanin Janko.

Rođen kao Mihajlo u Janjoj Gori koja je tada bila u Austriji, Omer paša Latas bio je osmanski paša srpskog porekla iz Vojne Krajine. U Zadru je završio vojnu školu, nakon čega se seli u Banja Luku gde na nagovor svog gazde prelazi u islam. Odatle se seli u Vidin gde je radio kao profesor tehničkog crtanja u carigradskoj vojnoj školi, odakle su ga poslali u Carigrad. Tamo je radio kao profesor kod prestolonaslednika Abdul-Medžida, sina sultana Mahmuda II.

Na našim prostorima ostao je upamćenm po slamanju otpora bosanskih begova koji su se protivili sultanovim reformama. U to vreme je tokom akcije zatvoreno više od hiljadu aga i begova i oko četiristo njih je poslato za Carigrad. To je bio razlog zašto je Omer paša Latas proglašen za najgoreg neprijatelja u Bosni i Hercegovini.

Đurađ Kastriot bio je albanski nacionalni heroj, a mnogi ga smatraju i ocem Albanije. Poznat kao Skenderbeg, nakon što je njegov otac izgubio bitku protiv Bajazita I, zajedno sa braćom biva odveden u Tursku gde prima islam. Kao veliki protivnik Otomanskog carstva pokreće borbe protiv Turaka. Upravo zbog tih borbi protiv Osmanlija glorifikovala ga je i katolička crkva. Umro je u svojoj 62. godini, nakon što je oboleo od malarije posle opsade Kroje.